حقایقی در مورد آزار و اذیت جنسی

آزار و اذیت جنسی نوعی تبعیض جنسی در نقض عنوان هفتم قانون حقوق مدنی 1964 است.

تعرضات جنسی ناخواسته، درخواست های مساعدت جنسی و سایر رفتارهای کلامی یا فیزیکی با ماهیت جنسی، آزار جنسی محسوب می‌شود زمانی که تسلیم در برابر یا رد این رفتار به‍‌طور صریح یا ضمنی بر اشتغال فرد تأثیر بگذارد، به‌طور غیرمنطقی در عملکرد کاری فرد تداخل ایجاد کند یا محیط کاری ارعاب انگیز، خصمانه یا تحقیرآمیز ایجاد کند.

آزار و اذیت جنسی می‌تواند در شرایط مختلفی رخ دهد، از جمله، اما نه محدود به، موارد زیر:

• قربانی و همچنین آزاردهنده ممکن است زن یا مرد باشد. لازم نیست قربانی از جنس مخالف باشد.
• آزاردهنده می تواند مدیر قربانی، نماینده کارفرما، مدیر در حوزه‌ای دیگر، همکار یا فرد غیر کارمند باشد.
• قربانی لزوماً فرد مورد آزار و اذیت قرار گرفته نیست، بلکه می‌تواند هر کسی باشد که تحت تأثیر رفتار توهین‌آمیز قرار گرفته است.
• آزار و اذیت جنسی غیرقانونی ممکن است بدون خسارت اقتصادی یا اخراج قربانی رخ دهد.
• رفتار فرد آزاردهنده باید بر خلاف میل قربانی باشد.

برای قربانی بهتر است که مستقیما به فرد آزاردهنده اطلاع دهد که این رفتار مطابق میل او نیست و باید متوقف شود. قربانی باید از هرگونه مکانیزم شکایت کارفرما یا سیستم طرح شکایت موجود استفاده کند.

هنگام بررسی ادعاهای آزار جنسی، EEOC کل پرونده را بررسی می‌کند: شرایط، مانند ماهیت اقدامات ابتدایی جنسی، و زمینه‌ای که حوادث ادعا شده در آن رخ داده است. تصمیم‌گیری در مورد ادعاها بر اساس حقایق به‌صورت موردی انجام می‌شود.

پیشگیری بهترین ابزار برای از بین بردن آزار و اذیت جنسی در محیط کار است. کارفرمایان تشویق می‌شوند تا اقدامات لازم برای جلوگیری از وقوع آزار و اذیت جنسی را انجام دهند. آنها باید به‌طور واضح به کارکنان اطلاع دهند که آزار و اذیت جنسی قابل تحمل نخواهد بود. آنها می‌توانند این کار را با ایجاد یک فرایند مؤثر طرح شکایت و انجام دادن اقدامات فوری و مناسب هنگام شکایت کارمند انجام دهند.

همچنین، رجوع کنید به: نحوه تشکیل پرونده اتهام تبعیض شغلی